Terwijl we opstaan om het pannenkoekenrestaurant te verlaten, zie ik ik een jongetje zitten aan het tafeltje achter ons. Hij is een jaar of zes, met een zwarte bril en kortgeknipte haren. Zijn moeder zit op de stoel naast hem, druk smsend, een rimpel tussen haar ogen, verdwenen in een virtuele conversatie elders. Ze heeft haar jas nog aan, alsof het een kort bezoekje gaat worden, iets dat eigenlijk zo snel mogelijk afgehandeld moet worden op de drukke tijdlijn van haar dag. Zijn zusje zit gehurkt bij het speelgoed naast de tafel, een bezempje in haar hand.
